به برکت جو غیر انسانی و فشار و محرومیت بیسابقه ای که حاکمیت منفور و مزدور سرمایه داری اسلامی به زندگی کارگران و زحمتکشان تحمیل نموده، در سایه فشار روز افزون و فقر و فلاکت مضاعفی که هر روزه بر اثر قوانین ارتجاعی و ضد کارگرى حکومت اسلامی هرچه بیشتر زندگی و معیشت کارگران و خانواده هایشان به سمت فنا و نیستی سوق می دهد٬ در این آشفته بازار و قانون جنگل، در کنار دریای عظیمی از ارتش بیکاران و کار ارزان، در میان دریایی از خون و فقر و رنج و بیماری و مرگ و میر کارگران بر اثر حوادث کذایی کار٬ و به مدد سرکوب و سانسور شدید پلیسی٬ بهشتی برای سرمایه داران سودجو و مفتخور ايجاد شده است. در این شرايط حکومت اسلامی سرمایه داران و مشتی جیره خواران طفیلی ریز و درشت آنها هر روز دسیسه جدید و طرح تازه ای براى تعرض به کارگران و سفره خالى شان شکل ميگيرد.
"شرکتهای پیمانکاری" اسم رمز جدیدی است برای استثمار بیشتر، برای چپاول و دزدیدن هرچه بیشتر دستمزدهای ناچیز کار گران٬ ترفند جدیدی است برای تحمیل روز افزون فقر و فلاکت و محرومیت بیشتر به زندگی کارگران و خانواده هایشان! الان دیگر دیر زمانی است که انواع شرکتهایی که کار و تخصص شان جذب نیروی کار ارزان و سپردن این نیرو ها به مراکز بزرگ صنعتی و تولیدی است٬ مانند قارچ در هر گوشه و کناری از زمین روییده اند. لازم به تاکيد است که قبلا هم شرکتهاى پيمانى و پيمانکاران در رشته هائى وجود داشتند. قبلا هم کارگران قراردادی بودند و از هر نوع امنیت شغلی برخوردار نبودند. خبری از بیمه و دستمزدهای مکفی و امکانات رفاهی در عرصه کار و زندگی برای کارگر نبود. اما یک مسئله روشن بود. اينکه کارگر مستقیما توسط خود کارفرماى شرکتى که براى آن کار ميکرد استخدام شده بود. کارگر مستقیما در مقابل کارفرما قرار گرفته بود. کارگران برای کاهش ساعات کار، افزایش دستمزدها، گرفتن دستمزدهای معوقه، بیمه بیکاری، مقابله با اخراجها، حق تشکل و اعتصاب و بسیاری دیگر از خواسته ها بطور مستقیم و رو در رو در مقابل کارفرما قرار می گرفتند.
اما امروز دیگر اساسا و جاهائى تماما با پا درمیانی شرکتهای پیمانکاری و نهادهای کارگزار سرمایه داری روبرويند. شرکتهائى که در زمینه تهیه و ارسال نیروی کار ارزان به کارخانه ها و مراکز صنعتی بزرگ فعالند. اين موضوع دو مشکل اصلی برای کارگران بوجود آورده است؛ در درجه اول شرکتهای استخدامی پیمانکاری مراکزی انگلی و طفیلی هستند که نه تنها در هیچ کار تولیدی اشتغال ندارند بلکه این مراکز مفت خور در طی زد و بند و تبانی با دیگر بخشها و مراکز صنعتی بخشی از دستمزدهای پرداخت نشده کارگران را به خود اختصاص ميدهند و از این طریق به حیات کثیف و انگلی خود ادامه می دهند. با یک اگهی استخدامی از طریق یکی از جراید حکومتی دریایی از نیروی کار و ارزان کارگران بیکار که فقر و نداری همه چیز زندگیشان را به تصرف و تهدید خود درآورده بسوی این مراکز کلاهبرداری سرازیر میشود. در اینجا لاشخورهای با تجربه این مراکز با قراردادهای سفید امضا و کمترین پایه حقوق (219000) هزار تومان بهترین های نیروی کار را بدون اینکه خود کارگر به روشنی بداند برای کجا و اشتغال به چه کاری استخدام می شود برای کار و استثمار وحشیانه اجیر می کنند. 219 هزارتومان کل پرداختی ماهیانه به کارگر است. البته این هم فقط در صورتی است که سرمایه دار و کارفرما در کارخانه و مراکز تولید از این کارگران رضایت داشته باشند. در غیر این صورت خود به خود حکم اخراج کارگر قطعی و قابل اجراست. همیشه شمشير داموکلس اخراج روی سر کارگر و زندگی خانواده اش است. از طرف دیگر در مراکز کاری و کارخانه ها کارفرما و سرمایه دار طرف حساب مستقیم با کارگر نیست. کارفرما بابت هیچ چیز مجبور به دادن پاسخی به کارگر نیست. در اینجا عملا سرمایه داران حتی از پذیرش کمترین تعهدات در برابر کارگران شانه خالی کرده و طفره می روند. در صورت بروز هرگونه اعتراض کارگری برای کارگر خط و نشان کشیده و می گویند به ما مربوط نیست. کارگر را به شرکت پیمانکاری حواله می دهند و شرکت پیمانکاری کارگر معترض و "خاطی" را به اخراج حواله میکند.
هم اکنون در اکثریت کارخانه های بزرگ صنعتی از قبیل ایران خودرو، سایپا، پارس خودرو و بسیاری مراکز صنعتی و تولیدی دیگر خود کارگران قراردادی به دو دسته تقسیم می شوند. دسته ای از این کارگران که مستقیما با خود کارخانه و شرکت قرارداد دارند و دسته ای دیگر از کار گران که از طریق شرکتهای پیمانکاری به کار گرفته شده اند. الان دیگر بطور مثال در بخشهای وسیعی از ایران خودرو، سایپا، و...این تقسیم بندی در میان کارگران بوجود آمده است. کارگران شرکتهای پیمانکاری عمدتا محروم ترند. بطور مثال از میان 1400 نفر کارگران ایساکو بیش از 500 نفر از این کارگران از شرکتهای پیمانکارى اند. یا مثلا در ایران خودرو دیزل و یا در مراکز ایتکو پرس ایران خودرو نسبت تقسیم بندی کارگران تقریبا نصف به نصف است. یا مثلا در تعمیر گاه شماره 2 سایپا از 150 کارگری که مشغول به کارند 120 نفر آنها از کارگران شرکتهای پیمانکاری هستند. اين روال در عمده صنايع و مراکز صنعتى جارى است و سمتگيرى اينست که بيشتر و حتى کل کارگران را دربرگيرد.
پایه حقوق کارگران پیمانکاری 219 هزار تومان است در حالیکه کارگرانی که مستقیما با خود کارفرما و بدون واسطه قرارداد دارند در مراکز یاد شده فوق چیزی حدود 250 هزار تومان حقوق ميگيرند و در مواقعی این کارگران از برخی امتیازات بسیار ناچیز برخوردارند که از این حداقل امکانات هم برای کارگران پیمانکاری خبری نیست. علیرغم تلاش و پافشاری حکومت اسلامی و سرمایه داران برای جذب نیروی کار ارزان و خاموش در تمام عرصه های کار و تولید به روش پیمانکاری٬ یکی از خواستهای اساسی و سراسری و اولیه کارگران٬ در کنار خواست لغو قراردادهای سفید امضا٬ انحلال و قطع دست شرکتهای پیمانکاری تهیه نیروی کار ارزان برای مرکز تولید سر مایه داریست.*
